Οι Planet of Zeus ζούνε την μετά-ζωή, πιο ακμαίοι και απελευθερωμένοι από ποτέ

Δεν θα πω ψέματα, είμαι fanboy των Planet of Zeus! Τους παρακολουθώ από το πρώτο album (όλη την τότε stoner rock σκηνή) και κάθε φορά με εκπλήσσουν και περισσότερο με τις μουσικές τους επιλογές, στα live είναι οδοστρωτήρες (ναι ξέρω, είμαι γραφικός) και τα τραγούδια τους είναι in rotation στις καθημερινές μου λίστες εδώ και χρόνια. Εδώ και μέρες λοιπόν ρωτάω τον εαυτό μου “Είναι το Afterlife, το καλύτερο album των Planet of Zeus;” και απάντηση δεν παίρνω.

Θα χρειαστεί σίγουρα χρόνος και ακροάσεις για να απαντηθεί το καίριο ερώτημα, αλλά όσο το σκέφτομαι διαπιστώνω πως όλο και λιγότερο με νοιάζει. Το σημαντικό είναι πως μια μπάντα που λατρεύω (εγώ και πολλοί άλλοι εδώ που τα λέμε) επέστρεψε δισκογραφικά με ένα album που έχει όλα τα χαρακτηριστικά που αγαπάμε σε αυτούς με ένα εξ’ αυτών όμως να υπερνικά τα υπόλοιπα: Καλλιτεχνικό θράσος. Οι Planet προτείνουν πάλι κάτι καινούριο, κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θα μας κρατήσει στο να τους ακούμε και να τους συζητάμε για καιρό.

Εν όψει λοιπόν της μεγάλης συναυλιακής τους επιστροφής, κάνω ένα διάλειμμα από τις ακροάσεις και λέω δυο κουβέντες με τον Γιάννη Βράζο (μπάσο), λύνοντας απορίες και ζεσταίνοντας το κλίμα για τις 7 Δεκεμβρίου.

Roxx: Μία ερώτηση που ήθελα πάντα να σας κάνω είναι η εξής: Θεωρώ (εγώ και πολύς κόσμος) πως είστε ένα από τα συγκροτήματα που έβγαλαν το σκληρό ροκ από τα Αθηναϊκά υπόγεια και το πήγαν στα large theater και open air arena shows. Για όποιον έχει παρακολουθήσει την πορεία σας, όλο αυτό φαίνεται σαν ένα πολύ καλο προμελετημένο πλάνο από μια ομάδα ανθρώπων που ήξερε τι ήθελε αλλά και πως να το αποκτήσει. Υπήρξε αυτό το στοιχείο στο growth σας τελικά ή όλα έγιναν αυθόρμητα, πηγαία και πλην του ταλέντου, λίγο συνεπικουρούμενα κι από τον παράγοντα τύχη, λέγε με «οι σωστοί άνθρωποι, στο σωστό σημείο, την σωστή στιγμή»;

Γιάννης Βράζος: Aν γυρίσουμε πίσω το χρόνο, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κατά την διετία 2011-2012 έγινε κάτι πρωτοφανές για τα δεδομένα του σκληρού ήχου στην χώρα. Από τα 350 άτομα τον Μάιο του ’11 στο An club στην παρουσίαση του Macho Libre, στα 800 άτομα στον ίδιο χώρο  6 μήνες αργότερα, στο sold out live στο Gagarin 205 τον Νοέμβρη του 2012. Μια ξέφρενη πορεία και εξέλιξη που κάνεις δεν είδε να έρχεται. Mια διετία που σηματοδότησε την άνθιση του heavy rock /stoner rock / you name it και έστρεψε όλα τα βλέμματα προς τα εκεί. Δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση ότι, όταν ξεκινούσε να παίζει η μπάντα μουσική ακόμα και όταν τέλειωσαν οι ηχογραφήσεις του Macho Libre , είχαμε κάποιο πλάνο ή συνταγή επιτυχίας η δεν ξέρω και εγώ πως λέγεται. Θα βάλω σίγουρα στην κουβέντα αυτή το ταλέντο, τίς άπειρες εργατοώρες τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο και δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω την οξυδέρκεια της ομάδας και το common sense που διαθέτει. Και επειδή είμαι γραφικός θα βαλω και την τύχη ακριβώς με τον τρόπο που την έχεις ήδη διατυπώσει στην ερώτησή σου.

Roxx: Παρατηρώ πως ενώ το -ας το πούμε- stoner rock αποτελούσε μια νόρμα στα 00’s, ειδικότερα στην ελληνική σκηνή, όπου όλο και περισσότερες μπάντες πήγαιναν προς τα εκεί, παρατηρώντας μάλιστα με αυτήν τους την στροφή και μία αύξηση στην απήχησή τους, τώρα οι περισσότερες, και δη πιονιέροι του είδους όπως εσείς, μοιάζουν να τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Σαν κάπως να έκανε τον κύκλο του όλο αυτό και να κούρασε και τους ίδιους τους δημιουργούς. Εσείς πώς το βιώσατε και πώς αφομοιώθηκε στο υλικό και την δημιουργική σας διαδικασία;

ΓΒ: Αυτό που αναφέρεις για το συγκεκριμένο παρακλάδι διαπιστώθηκε κυρίως από το 2012 και ύστερα, όπου δημιουργήθηκαν μπάντες με σκοπό να υπηρετήσουν αυτό το ιδίωμα. Κάτι αντίστοιχο έχει γίνει και με το black metal από το 1994 έως το 2000 περίπου. Μπάντες εμφανιζόντουσαν επειδή η εν λόγω μουσική ήταν πιο hot εκείνη την περίοδο, με συγκροτήματα που απολάμβαναν μεγάλη δημοτικότητα τότε, αλλά που και συνεχίζουν να το κάνουν, βλέπε Rotting Christ, Septic Flesh. Όλα τα μουσικά είδη κάνουν τον κύκλο τους και από όλα τα μουσικά είδη, στο τέλος μένουν αυτοί που παραμένουν πιστοί στο όραμα τους χωρίς να βάζουν φραγμούς και παρωπίδες στην δημιουργία. Εμείς νιώθουμε ότι πάντα πηγαίναμε μπροστά, πρωτίστως ως άνθρωποι και μετά ως μουσικοί και συγκρότημα που δεν θέλει να  αναμασάει το ίδιο φαγητό.

Roxx: Συζητήθηκε έντονα πως κάνατε μια πιο εναλλακτική στροφή στο “Afterlife”, αρκετοί μίλησαν για επιρροές από Queens of the Stone Age, Foo Fighters κ.α. Έχει κάποια σχέση με τα ακούσματά σας αυτό, με την πρόοδο που ο καθένας σας έκανε προσωπικά στο όργανο και την τραγουδοποιεία του, ή βγήκε οργανικά, πάνω στα τζαμαρίσματα και την μουσική σας συνύπαρξη;

ΓΒ: Αν ρωτάς εμένα προσωπικά, δεν νιώθω ότι υπήρξε κάποια στροφή και ότι ξαφνικά παίξαμε κάτι που δεν έχουμε ξαναπαίξει. Περισσότερο το αντιλαμβάνομαι ως μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Σίγουρα το κομμάτι της ενορχήστρωσης και της φιλοσοφίας της συγγραφής των τραγουδιών ήταν κάτι σχετικά πρωτόγνωρο για εμάς. Οι πρωταρχικές ιδέες για τα  κομμάτια ξεκίνησαν να γεννιούνται αμέσως μετά το ημιτελές τουρ με τους Kvelertak την άνοιξη του 2020 που όλοι θυμόμαστε τι έγινε, βλέπε covid, οπότε το ενδεχόμενο τζαμαρίσματος ήταν κάτι παράνομο για την εποχή. Αυτό διαμόρφωσε και μια καινούρια συνθήκη για εμάς σαν ομάδα και έπρεπε να βρούμε άλλον τρόπο να δουλέψουμε πάνω στο καινούριο υλικό.

Roxx: Τι ακούσατε και αγαπήσατε λοιπόν από μουσικές και δη νέα albums στο διάστημα που μεσολάβησε από το “Faith in Physics” του 2019 μέχρι και το φετινό “Afterlife”; Αν δεν γνωρίζεις για όλο το συγκρότημα πες μου για εσένα τον ίδιο.

ΓΒ: Μιας και μιλάμε για την περίοδο που άνθισε ο covid και ο εγκλεισμός, προσωπικά στράφηκα σε μουσικές των εφηβικών μου χρόνων, μουσικές που θα μου φέρναν όμορφες αναμνήσεις προκειμένου να μην σαλτάρω και παραδόξως αυτές ανήκαν  κυρίως στο ακραίο metal, όπως Emperor, Cannibal Corpse, In Flames, Slayer κ.α. αλλά αγάπησα ξανά από την αρχή τους Thin Lizzy. Αφού τελείωσε ο covid, με προσελκύει η μουσική που περιλαμβάνει λιγότερη ή και καθόλου κιθάρα.

Roxx: Πλέον έχετε αλωνίσει όλα τα μεγάλα Ευρωπαϊκά festivals και μάλιστα απ’ όσο παρατηρούμε από το υλικό που κυκλοφορεί online, με μια μεγάλη επιτυχία και θετική ανταπόκριση από το κοινό. Πώς βιώνετε αυτές τις εμπειρίες; Σας προκαλεί καθόλου δέος το να βρίσκεστε σε αυτές τις σκηνές και να μοιράζεστε το σανίδι με τόσο αναγνωρισμένα ονόματα, ή πλέον είναι και λίγο «άλλη μια μέρα στο γραφείο»;

ΓΒ: Στη θέση του «δέους» θα έβαζα μια άλλη λέξη από Δ: “δικαίωση”. Η μπάντα παίζει τόσα πολλά χρόνια, έχει επενδύσει τόσα, που η συμμετοχή μας σε τέτοια festivals είναι η φυσική εξέλιξη. Τα festivals  αυτά μας δίνουν την δυνατότητα να εκτεθούμε σε μεγάλα και καινούργια ακροατήρια και εμείς πάμε με το μαχαίρι στα δόντια.

Roxx: Πρέπει -αν δεν κάνω λάθος- να είστε κοντά στα 20 χρόνια ύπαρξης πλέον, ίσως και παραπάνω αν και δεν γνωρίζω ακριβώς πόσο πριν το ντεμπούτο σας υπήρχατε ως μπάντα. Μέσα σε αυτό το διάστημα, και συγκριτικά με τα όσα είχατε στο μυαλό σας όταν ξεκινούσατε, πόσους από τους στόχους σας θεωρείτε πως πετύχατε και ποιο είναι εκείνο το ένα πράγμα που συνέβη, που δεν είχατε φανταστεί ούτε σαν τρελό όνειρο στα ξεκινήματά σας;

ΓΒ: Το 2025 κλείνουμε 25 χρόνια πορείας και συνύπαρξης, οι ίδιοι 4 άνθρωποι. Για εμένα, αυτό από μόνο του είναι το πιο αναπάντεχο, αυτό που δεν περίμενα να γίνει.

Roxx: Επιστρέφω στο “Afterlife” και θέλω να κάνω αναφορά στην περίοδο πριν την κυκλοφορία του album, όπου ήσασταν πιο εσωστρεφείς παρά ποτέ. Νιώσατε πως είχατε ανάγκη κάτι τέτοιο προκειμένου να νιώσετε την γαλήνη της μοναξιάς στην διαδικασία, ή ήταν ένα τρικ για να λείψετε και λίγο παραπάνω στον κόσμο;

ΓΒ: Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, η όλη διαδικασία λόγω συνθήκης κράτησε πολύ και εμείς δεν θέλαμε και ούτε νιώσαμε την ανάγκη να βιαστούμε για να κυκλοφορήσουμε καινούριο υλικό πόσω μάλλον να επικοινωνήσουμε ότι ετοιμάζουμε νέο άλμπουμ. Κάποιες φορές, η εσωστρέφεια που αναφέρεις μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά και απόλυτα απελευθερωτικά σε συνθήκες δημιουργίας. Καταφέρνεις να παραμείνεις προσηλωμένος και να μην επηρεάζεσαι.

Roxx: Προσωπικό μου αγαπημένο -αλλά και αρκετών άλλων με τους οποίους μιλάω- αποτελεί εκείνο το θρυλικό “Loyal to the Pack” album του 2016. Θα ακούσεις συχνά τους οπαδούς (όχι μόνο στην περίπτωσή σας, αλλά και σε αρκετές άλλες) να αναφέρονται σε ένα τέτοιο cornerstone album ως «αξεπέραστο». Εσείς νιώθετε πως υπάρχουν milestones στην πορεία σας, είτε στο κομμάτι της τραγουδοποιείας, είτε στην λοιπή μουσική καθημερινότητά σας, που είναι αξεπέραστα ή νιώθετε πως κάθε επόμενο βήμα σας πάει μπροστά και σας ανεβάζει ψηλότερα;

ΓΒ: Στο κομμάτι του songwriting δεν έχουμε αισθανθεί ποτέ ότι έχουμε φτάσει σε κάποια αξεπέραστη κορυφή. Υπάρχουν tracks που ωριμάζουν με τον καιρό μέσα μας και όταν τα παίζουμε αποκτούν και μια ξεχωριστή χροιά. Αν νιώθουμε περήφανοι για κάτι ή -για να το θέσω αλλιώς- το έχουμε ψηλά στο μυαλό μας και την καρδιά μας, είναι το live στο Ξέφωτο  του ΚΠΙΣΝ, το live με την μεγαλύτερη ως τώρα προσέλευση όχι μόνο των Planet of Zeus αλλά οποιασδήποτε ελληνικής αγγλόφωνης μπάντας.

Roxx: Συχνά βλέπουμε album titles να σχετίζονται με την περίοδο που διανύει το συγκρότημα που τα κυκλοφορεί και αυτό ακριβώς νιώθω και με το “Afterlife”. Το συνδέω αυτό με μία δημοσίευση του κιθαρίστα σας, Στέλιου, που μίλησε για το “sudden death” moment του κορονοϊού και το πως αυτό λειτούργησε στους Planet of Zeus. Αυτό λοιπόν που ζείτε τώρα είναι η ζωή μετά τον θάνατο κατά κάποιον τρόπο; Ξαναγεννηθήκατε μέσα από αυτή την διαδικασία; Κι αν ναι, πιο δυνατοί;

ΓΒ: Τυχαίο δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση. Αν και δεν γνωρίζω την δημοσίευση του Στέλιου, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι απέδωσε αυτό που ζήσαμε με ακρίβεια και ειλικρίνεια. Οπότε ναι, ζούμε την μετά-ζωή, πιο ακμαίοι και απελευθερωμένοι από ποτέ.

Roxx: Θα ήθελα να σε ρωτήσω πολλά ακόμη πράγματα, αλλά θα πάω στα προσεχή σας πλάνα. Για αρχή πες μου για την συναυλία στις 7 Δεκεμβρίου στην Αθήνα. Τι θα ακούσουμε εκεί, τι εκπλήξεις μας ετοιμάζετε και πόσο πολύ την περιμένετε;

ΓΒ: Στο live στο Floyd, στις 7 Δεκέμβρη, την τιμητική του θα έχει το Afterlife. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην φτιάξουμε μια best-of setlist γύρω από αυτό. Το αμέσως προηγούμενο δικό μας headline show ήταν το 2019, οπότε μπορεί να πεί κάποιος ότι ανυπομονούμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Roxx: Τον Φεβρουάριο εν τω μεταξύ αναχωρείτε για μια Ευρωπαϊκή περιοδεία και πάλι, αυτή την φορά ως headliners. Τα προτιμάτε αυτά τα shows ή προτιμάτε να παίζετε με ακόμη μεγαλύτερα ονόματα σε μεγάλα venues; Φαντάζομαι το καθένα έχει την γλύκα του, αλλά σίγουρα στην καρδιά σας θα υπάρχει κάποια κρυφή προτίμηση σε κάτι από τα δύο.

ΓΒ: Υπάρχει μεγάλη ποσόστωση κινήτρου και στις δύο περιπτώσεις, διαφορετικής υφής ωστόσο. Στην περίπτωση της support περιοδείας, το κίνητρο είναι να σταθείς επάξια απέναντι στο κοινό μιας μεγαλύτερης σε απήχηση μπάντας κ στην δικιά μας περίπτωση μπάντας που γουστάρεις να ακούς όπως Clutch, Kvelertak, Mastodon ενώ σε αυτή της headline περιοδείας, το κίνητρο εστιάζεται στο να ευχαριστήσεις και να δικαιώσεις τον κόσμο που έρχεται να σε δει και να σε στηρίξει με την παρουσία του.

Roxx: Στα προσεχή βήματα των Planet of Zeus, τι άλλο έχουμε να περιμένουμε; Θα σας δούμε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας πλην της Αθήνας;

ΓΒ: Σε λίγες μέρες θα ανακοινώσουμε και εγχώρια περιοδεία καθώς και εμφανίσεις εντός και εκτός συνόρων για τους προσεχείς μήνες.

Roxx: Καλή επιτυχία στα επόμενα βήματά σας, θα τα παρακολουθώ με αγωνία και τα λέμε σίγουρα στην συναυλία της Αθήνας. Οι τελευταίες λέξεις -ως είθισται- σας ανήκουν.

ΓΒ: Σας ευχαριστούμε για την στήριξη όλα αυτά τα χρόνια! Σας περιμένουμε σε κάποιο live μας!

Update: Λίγη ώρα μετά τη δημοσιοποίηση της συνεντευξης, η μπάντα ανακοίνωσε το πρόγραμμα της ελληνικής της περιοδείας. Δείτε αναλυτικά:

Οι Planet of Zeus εμφανίζονται ζωντανά στην Αθήνα, για την παρουσίαση του νέου album “Afterlife”, το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στο Floyd Live Music Venue, μαζί με τους The Bonnie Nettles.

Εισιτήρια προπωλούνται μέσω της more.com και του δικτύου καταστημάτων της.

Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.more.com/music/planet-of-zeus-floyd-athens