Deaf Radio: «Η ανάγκη για δημιουργία βρίσκει πάντα τρόπο να επιβιώσει»

Από το εκρηκτικό Alarm του 2017 μέχρι το Big Mistakes και τον πολυαναμενόμενο τέταρτο δίσκο που έρχεται μέσα στο 2026, οι Deaf Radio έχουν χαράξει μια πορεία συνεχούς εξέλιξης, χωρίς φόβο για τις αλλαγές και χωρίς εκπτώσεις στην ταυτότητά τους. Με ευρωπαϊκές περιοδείες, κομμάτια που απέκτησαν σχεδόν μυθικό status και δίσκους που λειτουργούν ως χρονικά της εποχής τους, η αθηναϊκή μπάντα μεγάλωσε, μουσικά και ανθρώπινα, μαζί με το κοινό της.

Λίγο πριν την επιστροφή τους στην Αθήνα για ένα headline live στο Gazarte και ενώ βρίσκονται στην τελική ευθεία για την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά, οι Deaf Radio μιλούν στο Roxx με ειλικρίνεια για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους. Για το βάρος και τη χαρά του “Backseats”, για τη σκοτεινή κληρονομιά του Arsenal of Hope, για την ανάγκη επιστροφής στις κιθάρες, αλλά και για το πώς κρατάς μια μπάντα ζωντανή μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς. Μια συζήτηση για τη μουσική ως διέξοδο, μνήμη και επιμονή.

***

Roxx: Προσωπικά παρακολουθώ τους Deaf Radio, από την εκρηκτική είσοδό σας στα δρώμενα με το εξαιρετικό “Alarm” του 2017. Από τότε μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι για τους Deaf Radio. Εσείς πώς έχετε βιώσει αυτή την αλλαγή και πόσο διαφορετικοί αισθάνεστε σε σχέση με τότε;

Όταν γράφαμε τα πρώτα μας κομμάτια, ήμασταν παιδιά γύρω στα 25, ακόμη στις φοιτητικές μας ζωές, χωρίς μεγάλη εμπειρία ούτε στη μουσική ούτε γενικά στη ζωή. Τότε η μουσική λειτουργούσε σαν πραγματική διέξοδος, ειδικά μέσα στο χάος και την αβεβαιότητα που επικρατούσε στη χώρα.

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, νιώθουμε ότι η πορεία ξεπέρασε όσα ελπίζαμε τότε. Κάναμε ευρωπαϊκές περιοδείες, μοιραστήκαμε σκηνές με αγαπημένους μας καλλιτέχνες και τώρα ετοιμάζουμε τον τέταρτο δίσκο μας. Η μπάντα έχει πειραματιστεί ανά καιρούς και ωριμάσει ηχητικά, ενώ σε προσωπικό επίπεδο έχουμε μοιραστεί σκηνικά που θα λέμε στα εγγόνια μας και δε θα μας πιστεύουν. Όλα είναι αλλιώς, με έναν ωραίο τρόπο.

Roxx: Σίγουρα θα έχετε απαντήσει αυτή την ερώτηση 1000 φορές, αλλά πώς ανταπεξέρχεστε στο legacy ενός κομματιού – σταθμός όπως το “Backseats”. Είναι ηλίου φαεινότερον από τα streams που έχει λάβει, πως κόσμος καθημερινά το «λιώνει» στις ακροάσεις. Μοιραία κάποιοι από αυτούς θα το θεωρούν αξεπέραστο. Σας βαραίνει αυτή η σκέψη ή σας γεμίζει χαρά;

Το “Backseats” είναι ένα κομμάτι που το αγαπάμε πραγματικά. Ενώ ο υπόλοιπος πρώτος δίσκος πατάει περισσότερο σε heavy φόρμες και ξεκάθαρες desert επιρροές, το “Backseats” ζει σε ένα δικό του σύμπαν. Δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποια κατηγορία της ροκ και, με έναν περίεργο τρόπο, συνδέει όλες τις εκδοχές της μπάντας που παρουσιάσαμε στα χρόνια που ακολούθησαν.

Θυμόμαστε ακόμη έναν πολύ καλό φίλο που, όταν το γράφαμε, μάς είχε πει ότι “το τέλος δεν βγάζει κανένα νόημα μουσικά”. Ήταν από τις λίγες φορές που κάναμε το αντίθετο απ’ ό,τι μας συμβούλεψε και ευτυχώς το κρατήσαμε όπως ήταν.

Ως προς το ‘legacy’, δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να συγκρίνουμε κομμάτια. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το Backseats με έναν τρόπο που μας συγκινεί κάθε φορά που το παίζουμε live. Οπότε, στο αν μας γεμίζει ή μας βαραίνει, η απάντηση είναι πως μας γεμίζει χαρά.

Roxx: Στο Arsenal of Hope, ελαφρώς απομακρυνθήκατε από την κιθαριστική / πιο ροκ φύση σας και πήγατε σε έναν πιο ηλεκτρονικό ήχο, κάτι που νιώθω πως εκτός από μουσική ανησυχία σας, αποτέλεσε και το soundtrack των τότε κοινωνικών και λοιπών προβληματισμών σας. Εσείς πώς το βιώσατε;

Το “Arsenal” γεννήθηκε στις πρώτες φάσεις της καραντίνας, στο σαλόνι του Πάνου, όταν δεν υπήρχε η δυνατότητα να βρεθούμε σε στούντιο. Αναπόφευκτα αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε με ηλεκτρονικούς ήχους και sound design, αφού  αυτό ήταν το περιβάλλον μας εκείνη τη στιγμή. Εκείνη η περίοδος όμως δεν επηρέασε μόνο τον ήχο, αλλά και το συναίσθημα του δίσκου. Τώρα το ξεχνάμε, αλλά τότε η αβεβαιότητα ήταν τεράστια. Ζούσαμε μια πραγματικότητα που έμοιαζε δυστοπική και δεν ξέραμε αν και πότε θα τελειώσει.

Δεν ήταν μόνο οι απαγορεύσεις, αλλά όλο εκείνο το μείγμα φόβου, εσωστρέφειας και ανάγκης για διέξοδο που πέρασε μέσα στη μουσική. Σκεφτόμασταν αν πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς live μουσική, παρέες, μπάρ αλλά και προοπτικές ζωής. Αν δεν βιώναμε εκείνη τη συνθήκη, ίσως ο δίσκος να είχε πάρει μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Τελικά, το “Arsenal of Hope” έγινε κάτι σαν ηχητικό αποτύπωμα εκείνης της εποχής, με όλη τη φόρτιση που κουβαλούσε.

Roxx: Συνεχίζω στο ίδιο θέμα: Στο Big Mistakes έχουμε και πάλι το songwriting των φρέσκων / εναλλακτικών Deaf Radio στο προσκήνιο, συνοδεία όμως ενός κιθαριστικού approach που κοιτάει στο παρελθόν σας. Επιστροφή στις ρίζες ή επιστροφή της ανάγκης για έκφραση εν μέσω έκρηξης και ηλεκτρισμού; Τι σας φέρνει και πάλι σε αυτό το σημείο;

Σίγουρα με τον 4ο δίσκο επιστρέφουμε στον ηλεκτρισμό και τις κιθάρες, ναι. Αλλά από άλλο δρόμο από αυτόν που “φύγαμε” – αν φύγαμε δηλαδή ποτέ πραγματικά… Αν τότε οι επιρροές μας έγερναν προς το desert και το stoner, τώρα ο ήχος ακουμπά περισσότερο σε μια βρετανική alternative rock αισθητική. Τίποτα από αυτά δεν προέκυψε από κάποια συνειδητή επιλογή. Στην τέχνη απλά αφήνεσαι σε αυτό που σε τραβάει και μετά μόνο μπορείς να το ερμηνεύσεις κοιτώντας πίσω.

Στιχουργικά το κομμάτι επαναλαμβάνει ειρωνικά και εμμονικά τα “μεγάλα λάθη”. Όμως είναι απλά μία υπενθύμιση του πόσο εύκολα κατηγορούμε τον εαυτό μας επειδή δεν φτάνουμε κάθε στόχο που μας φόρτωσαν άλλοι ή που μάθαμε να θεωρούμε δεδομένο. Είναι κάτι που μας βασάνισε πολύ τα τελευταία χρόνια σε ατομικό επίπεδο.

Roxx: Είστε από τις μπάντες που δισκογραφούν με ιδιαίτερη συνέπεια. Είναι οι δημιουργικές σας ανάγκες που το κρατούν όλο αυτό ζωντανό ή on occasions βρίσκετε τον εαυτό σας να θέλει να πιεστεί προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ένεκα αποσυμπίεσης; Εν τέλει οι καθημερινότητές σας, σας επιτρέπουν αυτή την συνέπεια ή την προκαλούν κιόλας κατά κάποιον τρόπο;

Δεν θα ωραιοποιήσουμε την κατάσταση. Μεγαλώνοντας και με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις να αυξάνονται, ο χρόνος για σύνθεση και δημιουργία μειώνεται. Η μουσική έχει πάψει να είναι καθημερινή ρουτίνα και λειτουργεί πια περισσότερο ως απόδραση. Αυτό είναι το τίμημα του να μην είσαι full time μουσικός, όσο κι αν σου προσφέρει μια αίσθηση οικονομικής ασφάλειας από την άλλη.

Παρόλα αυτά, το ότι τρία χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο έχουμε ένα νέο album ολοκληρωμένο και για το οποίο είμαστε πραγματικά περήφανοι, μας δίνει κουράγιο. Μας θυμίζει ότι, όσο κι αν η καθημερινότητα δυσκολεύει, η ανάγκη για δημιουργία βρίσκει πάντα τρόπο να επιβιώσει.

Roxx: Το Big Mistakes είναι ο προπομπός μιας νέας κυκλοφορίας που θα έρθει μέσα στο 2026. Τι μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας σχετικά με αυτήν σε αυτή την φάση;

Όπως είπαμε νωρίτερα, ο νέος δίσκος σηματοδοτεί μια επιστροφή στα κιθαριστικά μονοπάτια και αυτό από μόνο του μας δίνει τρομερή ενέργεια. Υπάρχουν στιγμές μέσα στο album που πραγματικά μας ανατριχιάζουν κάθε φορά που τις ακούμε και το λέμε χωρίς υπεροψία. Το εύρος του είναι μεγάλο: από hip hop απαγγελία, μέχρι post rock κορυφώσεις και από noise εκρήξεις μέχρι τα πιο λυρικά outros που συνηθίζουμε να γράφουμε.

Νιώθουμε ότι έχουμε μια παραγωγή με χαρακτήρα και προσωπικότητα. Είναι ένας δίσκος που ανοίγει το σύμπαν των Deaf Radio λίγο παραπάνω και ανυπομονούμε να τον μοιραστούμε με τον κόσμο

Roxx: Πέραν της αλλαγής μπασίστα, που έγινε και αρκετά νωρίς βέβαια, έχετε κρατήσει σταθερό line-up όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κι αυτό ένα μυστικό για την μακροζωία και την αμείωτη παραγωγικότητά ενός συγκροτήματος ή απλά μια ευτυχής συγκυρία;

Fun fact: λίγοι ξέρουν ότι αλλάξαμε drummer αμέσως μετά τα πρώτα μας singles, πριν καν κυκλοφορήσει το Alarm. Από το 2016 και μετά όμως, η σύνθεση έχει αλλάξει μόνο μία φορά. Και αυτό, παρότι δεν ήταν ρόδινα – οι δυσκολίες ήταν αρκετές: ζωές σε διαφορετικές πόλεις, χώρες ή και ηπείρους, απαιτητικές δουλειές, διαφορετικοί χαρακτήρες.

Για εμάς, η σταθερότητα δεν είναι τύχη. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας. Λειτουργούμε σαν οικογένεια. Δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τους Deaf Radio αλλιώς. Ό,τι προκύπτει, καλό ή δύσκολο, το αντιμετωπίζουμε μαζί. Ίσως αυτός να είναι τελικά ο λόγος που η μπάντα παραμένει ζωντανή και δημιουργική μετά από τόσα χρόνια.

Roxx: 20 του μηνός επιστρέφετε στην Αθήνα για μια συναυλία στο Gazarte. Αν και έχουμε διαβάσει το δελτίο τύπου που μιλάει για νέο και παλαιότερο υλικό, θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με το τι θα ακούσουμε και δούμε εκεί;

Ανυπομονούμε πραγματικά για αυτό το live. Έχουμε καιρό να κάνουμε headline εμφάνιση στην Αθήνα και μας έχει λείψει – το να παίξουμε στη δική μας πόλη μάς έχει πάντα μια άλλη ενέργεια. Στο set θα υπάρχουν αρκετά κομμάτια από τον νέο δίσκο, όχι μόνο το Big Mistakes. Θέλουμε ο κόσμος να πάρει μια πρώτη, ολοκληρωμένη γεύση από το πού κατευθύνεται ο ήχος. Είναι μια συναυλία που για εμάς λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα σε όσα κάναμε μέχρι τώρα και σε όσα έρχονται, και αυτό θέλουμε να το νιώσει και το κοινό

Roxx: Υπάρχουν άλλα άμεσα συναυλιακά πλάνα μετά από τις 20.12;

Όχι, δεν υπάρχει κάτι άμεσο προγραμματισμένο μετά τις 20 Δεκεμβρίου, οπότε μην το χάσετε! Μετά την κυκλοφορία του δίσκου θα ακολουθήσει όπως πάντα μια πιο οργανωμένη περιοδεία, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, αλλά αυτή τη στιγμή η προσοχή μας είναι στο να ολοκληρωθεί ο δίσκος, τα επόμενα singles και το βίντεο που ετοιμάζουμε. Θέλουμε πρώτα να παρουσιάσουμε τη νέα δουλειά μας όπως ακριβώς την έχουμε στο μυαλό μας και μετά όλα τα υπόλοιπα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Roxx: Το 2025 κοντεύει στο τέλος του. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και βγάλτε μου από την καρδιά σας την μεγαλύτερη και πιο ειλικρινή ευχή σας για το επόμενο έτος. Για εσάς, τους ανθρώπους γύρω σας, την ελληνική μουσική κοινότητα και το ευρύτερο σύμπαν στο οποίο υπάρχετε και κινείστε.

Η ευχή μας για το 2026 είναι να βρούμε όλοι λίγο περισσότερο χώρο και χρόνο για τα πράγματα που έχουν πραγματική αξία.

Για την ελληνική μουσική κοινότητα, που αγαπάμε και μας έχει στηρίξει, ελπίζουμε να βρει ξανά λίγη παραπάνω σπίθα προς την κιθαριστική σκηνή. 

***

Οι Deaf Radio εμφανίζονται ζωντανά το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου στο Gazarte Ground Stage.

Εισιτήρια προπωλούνται μέσω της more.com και του δικτύου καταστημάτων της.