Ένα μήνυμα για αυτόν που δεν πρέπει να πεις το όνομα του

Το Roxx αποτελεί έναν αγαπημένο προορισμό για αυτούς που θέλουν να πουν το μακρύ τους και το κοντό τους. Έτσι στη σελίδα μας στο Facebook λαμβάνουμε ένα σωρό μηνύματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους.

Άλλοι μας λένε αν θα βγάλουμε εφαρμογή για το ραδιόφωνο, άλλοι μας μπινελικώνουν επειδή λέει δεν βάζουμε ειδήσεις για το αγαπημένο τους συγκρότημα που είναι μία underground μπάντα στην Ισλανδία με δώδεκα ακροατές, άλλοι μας ζητάνε συμβουλές για γκομενάκια ενώ κάποιοι μας έχουν στείλει μέχρι και συνταγές για γαλακτομπούρεκο.

Χαιρόμαστε που έχουμε τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους αναγνώστες και το θεωρούμε αυτό μία κατάκτηση. Ή μία τρέλα. Και τα δύο καλά είναι.

Κοιτώντας το inbox μας για μηνύματα που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι το μάτι μας έπεσε πάνω σε κάτι αρκετά περίεργο και νομίζουμε ότι πλέον είμαστε καταδικασμένοι.

Το μήνυμα ήλθε από μια κοπέλα με το όνομα Ελευθερία, για την οποία δεν θα δώσουμε παραπάνω λεπτομέρειες.

Το μήνυμα ξεκινάει με μία περιγραφή της σχέσης της με τη γιαγιά της και το πώς τους τελευταίους μήνες έμοιαζε η γιαγιά να έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Τι σχέση έχει αυτό με ένα site όπως το δικό μας δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Συνεχίσαμε παρόλα αυτά να διαβάζουμε και ακολουθεί το μήνυμα ακριβώς όπως μας ήλθε.

Δυστυχώς η οικογένεια μου δεν μπορούσε να τη φροντίσει αφού και οι δύο γονείς μου δουλεύουν πολλές ώρες μέσα στην ημέρα.

Έτσι αποφασίσαμε ότι η καλύτερη λύση ήταν να προσλάβουμε μία γυναίκα που θα είναι μαζί της ολόκληρη την ημέρα.

Την επισκεπτόμουν συχνά, περίπου δύο φορές την εβδομάδα. Μία από αυτές τις φορές την βρήκα να κάθεται στην καρέκλα και να μιλάει μόνη της ενώ το δωμάτιο ήταν άδειο.

Όταν με αντιλήφθηκε σταμάτησε αμέσως και γύρισε προς το μέρος μου. Τότε μου εξήγησε τι ήταν αυτό που έβλεπε τα βράδια.

«Άσπρες τρύπες για μάτια» μου είπε. «Κοιτάει από το παράθυρο μου και περιμένει την ευκαιρία του. Περιμένει από εμένα να πω…»

Σε εκείνο το σημείο σταμάτησε για λίγο και μετά είπε «… να πω το όνομα του».

Δεν έδωσα πολύ σημασία γιατί οι γιατροί μας είχαν πει ότι τέτοιες συμπεριφορές ήταν αναμενόμενες για την κατάσταση της.

Λίγες μέρες μετά όταν ξαναπήγα να δω την γιαγιά μου τη βρήκα ως συνήθως να κάθεται στην καρέκλα του δωματίου της. Αυτή τη φορά γύρισε προς το μέρος μου και είπε το όνομα του.

Εκείνο το βράδυ η γιαγιά μου εξαφανίστηκε και δεν την είδαμε ποτέ ξανά.

Μέχρι σήμερα προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα του πλάσματος που την κυνηγούσε στα τελευταία της χρόνια.

Νομίζω ότι ήταν Κεροφάνης.

Δεν μπορώ να θυμ

Το μήνυμα της κοπέλας τελειώνει σε αυτό το σημείο. Προφανώς και είναι κάποιου τύπου πλάκα αλλά για να είμαστε σίγουροι το όνομα του πλάσματος το κάναμε copy paste και δεν το γράψαμε ξανά.

Αν έχετε πάντως κάποια παρόμοια εμπειρία εδώ είμαστε εμείς να δούμε τι παίζει.