Τα 20 αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2016

Σε μία χρονιά που θα τη θυμόμαστε όλοι για το πόσες μεγάλες μορφές της μουσικής και του κινηματογράφου έφυγαν από τη ζωή, είχαμε ένα αποκούμπι στις καινούργιες κυκλοφορίες. Ήταν μια καλή χρονιά το 2016, και αυτό έκανε δυσκολότερο το έργο που έχουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Να βάλουμε δηλαδή τους δίσκους σε μία σειρά.

Τονίζουμε και φέτος, ότι λίστα που ακολουθεί δεν έχει τον χαρακτηρισμό “Τα καλύτερα” πάνω της. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν έχουμε ακούσει όσα θα έπρεπε να ακούσουμε για να φτιάξουμε μια λίστα με καλύτερα.

Είναι λοιπόν τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2016. Με κάποια θα συμφωνείτε, με κάποια θα διαφωνείτε, για κάποια θα μας βρίζετε που δεν είναι στη λίστα και για κάποια θα μας βρίζετε που είναι. Ωραίες είναι αυτές οι κουβέντες πάντα. Πάμε λοιπόν να μετρήσουμε αντίστροφα.

20) Alter Bridge-The Last Hero

Το περιμέναμε πολύ καλύτερο είναι η αλήθεια. Όχι ότι δεν είναι καλή δουλειά σε καμία περίπτωση, απλά έχουμε την εντύπωση ότι έριξαν λίγο περισσότερο βάρος από όσο έπρεπε στο να κάνουν τις συνθέσεις τους πιο πολύπλοκες.

19) Chevelle-The North Corridor

Σταθεροί στο ανά διετία ραντεβού τους οι Chevelle μας προσέφεραν τον πιο heavy δίσκο της καριέρας τους και ως συνήθως μία συλλογή από εξαιρετικά τραγούδια που το κάθε ένα θα μπορούσε να είναι single.

18) Iggy Pop-Post Pop Depression

H συνεργασία με τον Joshua Homme των Queens of the Stone Age μας προσέφερε ένα άλμπουμ χωρίς ούτε μία περιττή στιγμή και τον Iggy να ακούγεται εντελώς συνειδητοποιημένος για το γεγονός ότι τα χρόνια που έχει μπροστά του δεν είναι πλέον πολλά. Αν είναι όντως ο τελευταίος του δίσκος (που δεν θα είναι) τότε το αντίο του είναι συναρπαστικό.

17) Radiohead-A moon shaped pool

Όσοι ελπίζουμε ακόμα ότι οι Radiohead θα επιστρέψουν κάποια στιγμή στον κιθαριστικό ήχο δεν πρέπει να είμαστε και τόσο αισιόδοξοι. Όμως αυτό το άλμπουμ ικανοποιεί κάθε οπαδό τους από τη στιγμή που περιέχει σε στούντιο εκτελέσεις πολλά κομμάτια που τα ξέραμε αλλά δεν υπήρχαν σε δίσκο. Με κορυφαίο παράδειγμα το True Love Awaits.

16) Touche Amore-Stage Four

Στα 35 του λεπτά αυτό είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια άλμπουμ του συγκροτήματος. Και προλαβαίνει μέσα σε αυτό το διάστημα να διηγηθεί μία ιστορία με αρχή μέση και τέλος και να δημιουργήσει συναισθήματα που λίγες κυκλοφορίες μπορούν να δημιουργήσουν. Ότι θα θέλαμε κάποια στιγμή λίγο μεγαλύτερα τραγούδια θα θέλαμε μη λέμε ψέμματα.

15) Oranssi Pazuzu-Varahtelija

Αν και η ορολογία ψυχεδελικό black metal δεν μας πολυτρελαίνει δεν υπάρχουν εύκολα λόγια για να περιγράψει κανείς τη δουλειά των Oranssi Pazuzu. Κατάφεραν να βγάλουν ένα άλμπουμ καλύτερο από το Valonielu που στα 70 του λεπτά σε παρασέρνει σε έναν κατάμαυρο ουρανό που όμως είναι γεμάτος αστέρια. Ήταν λίγο μαλακία η παρομοίωση αλλά δεν είχαμε κάτι καλύτερο. Η ποιητικότητα δεν είναι το φόρτε μας.

14) Deftones-Gore

Το Gore δεν είναι καλύτερο άλμπουμ ούτε από το Koi No Yokan ούτε από το Diamond Eyes. Είναι όμως ένα πολύ καλό άλμπουμ που πάσχει μόνο από έλλειψη ηχητικού προσανατολισμού. Τα τραγούδια και η ερμηνεία του Chino είναι όπως πάντα εδώ.

13) Meshuggah-The Violent Sleep of Reason

Οι Meshuggah έφτιαξαν ένα ολόκληρο είδος μουσικής από μόνοι τους, έτσι μετά από σχεδόν 30 χρόνια καριέρας δεν έχουν ανάγκη από νέες ανακαλύψεις. Παίζουν μπάλα στο γήπεδο τους και παίζουν μπάλα πολύ καλά. Αυτό αρκεί.

12) The Dillinger Escape Plan-Dissociation

Είναι μεγάλο κρίμα που αυτό είναι το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας αλλά τους δίνουμε μεγάλο credit που αποφάσισαν να βάλουν τέλος σε κάτι που ήξεραν ότι δεν θα μπορούν να κάνουν για πάντα. Και είναι ένα ταιριαστό αντίο αυτό το άλμπουμ αφού περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που έβαλαν στον ήχο τους στο πέρασμα των χρόνων.

11) Megadeth-Dystopia

Μετά το χειρότερο άλμπουμ στην ιστορία του συγκροτήματος, ο Mustaine έφερε κοντά του τον Kiko Loureiro και τον Chris Adler και το αποτέλεσμα ήταν ίσως η καλύτερη δουλειά των Megadeth τα τελευταία 15 χρόνια. Με τραγουδάρες, με στίχους από τα παλιά και με γαμώ τις παραγωγές.

10) Opeth-Sorceress

Αυτό ήταν το πιο βαρύ άλμπουμ της νέας εποχής των Opeth. Όχι γύρισαν στις death metal μέρες τους, σε καμία περίπτωση, αλλά τα έχει τα riff του και είναι και σε μεγάλη ισορροπία με τον 70’s ήχο που τόσο αγαπάει ο Akerfeld.

09) Testament-The Brotherhood of the Snake

Αυτό το lineup που έχουν πλέον οι Testament είναι ονείρωξη. Με Hoglan στα ντραμς και Steve DiGiorgio στο μπάσο και με τους υπόλοιπους στις θέσεις τους δεν γινόταν να βγάλουν μέτριο άλμπουμ. Και το Brotherhood of the Snake δεν είναι απλά καλό είναι δισκάρα.

08) The Cult-Hidden City

Κυκλοφόρησε νωρίς αλλά άφησε το στίγμα του παντού. Η φάση που περνάνε τα τελευταία χρόνια οι Cult τους πάει πολύ και ταιριάζει στην ηλικία τους. Πιο μελαγχολικά τραγούδια, με μία επίγνωση της κατάστασης παγκοσμίως μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό.

07) Dark Tranquility-Atoma

Έχουν κακό άλμπουμ οι Dark Tranquility; Δεν έχουν. Αυτό όμως που έβγαλαν φέτος είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαετία μαζί με το Fiction.

06) Korn-The Serenity of Suffering

Η επιστροφή στον ήχο των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας είχε προαναγγελθεί και όντως αυτό το άλμπουμ μοιάζει να έχει βγει κατευθείαν από το 2001. Με τουλάχιστον 3-4 τραγούδια που θα μπορούσαν εύκολα να μπουν στα greatest hits τους το Serenity of Suffering καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο χωρίς να ψάχνει άγκυρα σε μόδες της εποχής.

05) King 810-La Petite Mort or a conversation with god

Παλεύουμε σε αυτό το site για τους KING 810. Καταλαβαίνουμε απόλυτα τους λόγους που πολύς κόσμος ξενερώνει με αυτούς ή δεν τους δίνει καν ευκαιρία (πολλές φορές με τις δηλώσεις τους μας ρίχνουν και εμάς) αλλά δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι αυτό που κάνουν είναι τίμιο. Και θέλει κότσια. Και αυτό το άλμπουμ αν και δεν το λες νορμάλ στην εξέλιξη του, είναι μία τρομερή εξέλιξη από το ντεμπούτο τους και ταυτόχρονα μας βάζει σε ένα πιο κινηματογραφικό περιβάλλον.

04) David Bowie-Blackstar

Ποιος να το φανταζόταν ότι το 2016 θα ξεκινούσε με αυτό τον τρόπο. Ο David Bowie κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό άλμπουμ και ο θάνατος του λίγες ημέρες μετά μας έκανε να το κοιτάξουμε ξανά με διαφορετικό μάτι για να διαπιστώσουμε όλα αυτά τα πράγματα που έβαλε στη μουσική και τους στίχους του ξέροντας ότι ο θάνατος είναι κοντά. Ένα πραγματικό διαμάντι.

03) Metallica-Hardwired… to self-destruct

Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός των Metallica να ήσουν αυτό το άλμπουμ δεν το περίμενες. Ούτε το ίδιο το συγκρότημα βασικά δεν πρέπει να κατάλαβε πόσο καλό ήταν το αποτέλεσμα μέχρι τη στιγμή ου άρχισαν οι θετικές αντιδράσεις από την πλειονότητα του κόσμου και των κριτικών. Ένα άλμπουμ που βρήκε τους Metallica να πατάνε ξανά γερά στα πόδια τους, με άψογη παραγωγή και με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει. Ναι, θα μπορούσε να είναι μικρότερο σε διάρκεια, αλλά για τους Metallica του 2016 αυτός ήταν ένα μικρός θρίαμβος.

02) Gojira-Magma

Για πολύ κόσμο, αυτή τη στιγμή οι Gojira είναι η σημαντικότερη μπάντα του heavy metal. Η υποδοχή στο νέο τους άλμπουμ ήταν θριαμβευτική και δικαίως αφού χωρίς να κολλάνε στον ήχο του παρελθόντος το πήγαν ένα βήμα παρακάτω, ανοίχτηκαν και σε διαφορετικό κοινό, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να χάνουν την ταυτότητα τους. Και αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που τους κάνει τεράστιους και σε κάθε άλλη χρονιά θα είχαν για εμάς το νούμερο ένα στο τσεπάκι αλλά…

01) Avenged Sevenfold-The Stage

…ήρθε αυτό το άλμπουμ από το πουθενά στα τέλη του Οκτώβρη για να πάρει το μυαλό, την καρδιά μας και την κορυφή. Σε μια πρωτόγνωρη κίνηση για τον rock και metal κόσμο, οι Avenged Sevenfold κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ χωρίς καμία προειδοποίηση έχοντας πλήρη επίγνωση του πόσο καλό ήταν το αποτέλεσμα που είχαν στα χέρια τους. Σε μία στροφή-έκπληξη σταμάτησαν να προσπαθούν να γίνουν οι Metallica, επέστρεψαν στις πιο πολύπλοκες φόρμες του City of Evil χωρίς όμως να αναμασούν δάφνες του παρελθόντος. Με πάνω από 70 λεπτά διάρκειας μας παρουσίασαν ένα πλήρες κόνσεπτ που σε ταξιδεύει στα αστέρια χωρίς όμως να ακούγονται σε καμία περίπτωση επιτηδευμένοι. Και μόλις το άλμπουμ τελειώσει δεν καταλαβαίνει πότε πέρασε η ώρα και πατάς ξανά το play.

To The Stage ήταν το αγαπημένο άλμπουμ του Roxx για το 2016.