Οι πρώτες σκέψεις για το νέο άλμπουμ των Metallica

Στα τρία χρόνια και κάτι που βρίσκεται αυτό το site στον αέρα δεν έχουμε κάνει ποτέ κανονικό review σε δίσκο και δεν θα ξεκινήσουμε τώρα. Αυτό που θα κάνουμε όμως, γιατί η περίσταση το απαιτεί είναι να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις για το νέο άλμπουμ των Metallica, Hardwired… to self-destruct που κυκλοφορεί επίσημα στις 18 Νοεμβρίου.

Και όταν λέμε θα καταθέσουμε σκέψεις εννοούμε πολλές σκέψεις σε διαφορετικές δημοσιεύσεις. Αυτό που ακολουθεί είναι η εντύπωση μας μετά από δύο ολοκληρωμένα ακούσματα.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης που για να μη λέτε τα δικά σας έχει αγοράσει την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του κάθε δίσκο των Metallica από το 1996 και μετά. Αυτό ονομάζεται κατάθεση ταυτότητας Metallicoφροσύνης.

-Δύο ολόκληρες ακροάσεις και 160 λεπτά μετά την έχεις πάρει την πρώτη γεύση. Πάμε στα πρώτα συμπεράσματα. Τα τρία κομμάτια που ακούσαμε πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με το γενικό σύνολο. Υπάρχει μόνο ένα ακόμα τραγούδι (Spit out the Bone) που φτάνει σε αντίστοιχες ταχύτητες.

-Αν σου έρχεται μία εποχή στο μυαλό ακούγοντας τα υπόλοιπα είναι σημεία της Load/Reload περιόδου με διαφορετική όμως παραγωγή και προσέγγιση. Όχι δεν θα ακούσετε εδώ τραγούδια τύπου Hero of The Day, αλλά riff που παραπέμπουν σε Pure Twisted me και παρόμοια τραγούδια.

-Η παραγωγή είναι επιτέλους κανονική και βοηθάει το τελικό αποτέλεσμα. Θα μου πείτε τι μας το λες τώρα αυτό; Όταν όμως έχεις ματώσει το αυτιά σου με το St. Anger και έχεις προσπαθήσει ατελείωτες ώρες να καταλάβεις τι στο διάολο είναι αυτές οι τσίτες του ήχου στο Death Magnetic κάθε μικρό θετικό στοιχείο πρέπει να το αναφέρεις.

-Στις πρώτες ακροάσεις πλην των τριών ήδη γνωστών τραγουδιών αυτά που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα είναι τα Halo on Fire και Spit out the Bone. Μαζί με τα ήδη γνωστά κάνουν μια πεντάδα τραγουδιών που από μόνα τους θα αποτελούσαν εξαιρετική κυκλοφορία. Και ας διαρκούσε μόνο μισή ώρα.

-Το παίξιμο του Ulrich είναι σε εξαιρετική κατάσταση ακόμα και στα γρήγορα σημεία. Ειδικά στα γρήγορα σημεία.

-Αυτός ο ρυθμός που παίζει στην αρχή και στο τέλος του Now That we’re Dead είναι μεγάλο κόλλημα.

-Οι πρώτες κριτικές που είχαν κυκλοφορήσει συμφωνούσαν οι περισσότερες σε ένα σημείο. Ότι το δεύτερο δισκάκι είναι πιο αδύναμο από το πρώτο. Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό και ένα μεγάλο αλλά. Τα Here Comes Revenge και Am I Savage? Είναι τα δύο τραγούδια του άλμπουμ (πλην των πέντε που ανέφερα πιο πάνω) που με έκαναν να θέλω να επιστρέψω σε αυτά άμεσα.

-Το tribute στον Lemmy δεν είναι τραγούδι που θα ακούσεις ξανά και ξανά. Έχεις τους στίχους που τον αφορούν αλλά μέχρι εκεί. Κανένα σημείο του Murder One δεν σου προκαλεί ούτε ενθουσιασμό, ούτε συγκίνηση. Αυτό ένιωθαν όμως, αυτό έκαναν οπότε πάμε παρακάτω.

-Το Halo on Fire είναι το μοναδικό τραγούδι που περιέχει κάτι κοντινό σε μπαλαντοειδή στοιχεία. Και αυτά διαρκούν λίγο και με τρόπο πολύ διαφορετικό από ότι μας έχουν συνηθίσει στο παρελθόν.

-Τα πρώτα τρία λεπτά του Spit out the Bone προσφέρουν ανατριχίλες αντίστοιχες με αυτές του Moth into Flame.

-To Moth Into Flame παραμένει σε αυτό το σημείο των ακροάσεων (για εμένα προσωπικά έτσι;) το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ με διαφορά.

Αυτά προς το παρόν με τις πρώτες εντυπώσεις. Τα λέμε ξανά σύντομα, αφού θα έχουν περάσεις 3-4 ακροάσεις ακόμα.