Heavy by the sea: (some kind of) Review

Κατηφόρισα στην πλατεία Νερού λίγο μετά τις 19.00 και όσο και αν ξενέρωσα που δεν πρόλαβα τους Kvelertak (κυρίως) και τους Napalm Death, τουλάχιστον ήξερα ότι έχω μπροστά μου τις εμφανίσεις τριών συγκροτημάτων που μπορούν να σου προκαλέσουν ανεπανάληπτη ζημιά στο σβέρκο. Και αυτό είναι καλό.

Επειδή είναι η τρίτη χρόνια που βλέπω live στην Πλατεία Νερού, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μου θυμίζει αρκετά τα όσα βλέπουμε στο Rock Am Ring της Γερμανίας. Όχι στο μέγεθος του χώρου αλλά στο χωροταξικό του θέματος. Και όταν και αν βγούμε από την κρίση με περισσότερες δυνατότητες πλέον, έχω την ελπίδα ότι αυτός ο χώρος που είναι και μέσα στην πόλη και προσβάσιμος σχετικά εύκολα, μπορεί να απογειωθεί.

Πριν πάμε στα γκρουπ να τονίσω ότι ο κάθε συναυλιακός χώρος που έχει αναμονή για μπύρα περίπου 10 δευτερόλεπτα γίνεται αμέσως ο καλύτερος μου φίλος. Μπύρα κάθε δέκα δευτερόλεπτα λοιπόν…

Rotting Christ

Κάθε φορά που τους βλέπω από κοντά, τους χαίρομαι πραγματικά. Και ειδικά σε φεστιβάλ που ανακατεύονται με μεγάλα ονόματα του εξωτερικού, αποδεικνύουν ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους βοήθησε ο ήχος ιδιαίτερα, αλλά το κοινό ήταν δικός τους από την αρχή μέχρι και το τέλος.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/rMjVE1UqcXE” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Τα κομμάτια από το Kata ton Daimona eautou έδεσαν άψογα με τα παλιότερα. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που κάποιος που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή, θα πίστευε ότι αποτελούν μέρος του set για χρόνια, με τον κόσμο από κάτω να τα τραγουδάει λέξη προς λέξη. Είναι αλήθεια ότι η μουσική των Christ κολακεύεται περισσότερο από το σκοτάδι, αλλά και κάτω από τις τελευταίες ώρες του απογευματινού ήλιου, η όλη φάση ήταν απλά εξαιρετική.

Down

Ο Anselmo ήταν σε μεγάλα κέφια και το απέδειξε μέχρι το τέλος της βραδιάς πολλές φορές. Μία ημέρα πριν είχε γενέθλια (έκλεισε τα 45 του χρόνια) και ολόκληρη η εμφάνιση των Down απέκτησε χαρακτήρα πάρτι.  Η δεύτερη παρουσία τους στην Ελλάδα ήταν τουλάχιστον μια σκάλα ανώτερη από την προηγούμενη (2009), με τον Anslemo να γεμίζει ολόκληρη τη σκηνή, να είναι απολαυστικός στην επικοινωνία του με το κοινό (“this is not a fuckin’ Skid Row concert”) και να παίρνει ως ανταμοιβή ένα ομαδικό Happy Birthday.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/AReIG9OpfFU” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Οι Down όμως δεν είναι μόνο ο Anselmo. Pepper Keenan και Kirk Windstein στις κιθάρες μοίραζαν βαρύ και ασήκωτο ήχο, ο  Jimmy Bower στα ντραμς κοπανούσε ανελέητα ενώ ο Patrick Bruders στο μπάσο έχει δέσει άψογα με τους υπόλοιπους.

Να σημειώσουμε ότι ο ήχος ήταν λίγο καλύτερος αλλά δεν έφτασε στα επίπεδα που θα έπρεπε.

Αν ήθελα να ακούσω κάτι παραπάνω, ήταν το Misfortune Teller από το τελευταίο τους EP, αλλά χαλάλι. Το δώρο που πήραμε λίγο αργότερα καλύπτει τα πάντα.

Slayer

Νομίζω ότι το ερώτημα για το αν θέλουμε να βλέπουμε τους Slayer χωρίς τον Jeff Hanneman, απαντήθηκε χθες. Φυσικά και θέλουμε. Πώς να κάνουμε αλλιώς;

Το World Painted Blood έδωσε το σύνθημα και από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν υπήρχε επιστροφή. Το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Αν μου έκανε κάτι εντύπωση, ήταν η παρουσία του Tom Araya, που εμφανίστηκε περισσότερο ομιλητικός από ότι συνήθως. Ήθελε να απευθυνθεί στον κόσμο, ήθελε να δει τα συναισθήματα τους για την κατάσταση που βιώνουν οι Slayer μετά την απώλεια του Hanneman και ο κόσμος το ανταπέδωσε με συμμετοχή μέχρι τέλους.

Δεν ξέρω αν αυτή η σύνθεση του γκρουπ μπορεί να αποδώσει δισκογραφικά, πάνω στο σανίδι όμως φαίνεται ότι έχει πολλά χρόνια μπροστά της.

Tα highlight της βραδιάς ήρθαν λίγο πριν το φινάλε. Ο Phil Anselmo ανεβαίνει στη σκηνή (αν και τον περισσότερο χρόνο ήταν στο πλάι και χτυπιόταν στους ήχους των Slayer) παίρνει το μικρόφωνο και αφού δηλώνει για μία ακόμη φορά την αγάπη του για τη μπάντα, προαναγγέλλει κάτι που δεν πιστεύαμε ότι θα ακούσουμε στην Ελλάδα από το στόμα του.

PANTERA! Για την ακρίβεια το fucking Hostile με αυτόν στα φωνητικά και τους Slayer να παίζουν το κομμάτι. Να με συγχωρήσετε γιατί σε εκείνο ακριβώς το σημείο έπαθα κάτι σαν παροξυσμό, τρέχοντας μπροστά στη σκηνή αφήνοντας την παρέα μου να βλέπει τη σκόνη που άφηνα πίσω μου.

[iframe]<iframe width=”640″ height=”360″ src=”//www.youtube.com/embed/faM8aZb7fd8″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]

Ναι ήταν μία από τις μεγαλύτερες στιγμές που έχουμε ζήσει συναυλία στην Ελλάδα.

Αλλά η βραδιά θα έκλεινε με τους Slayer. To πανό που σηκώθηκε πίσω τους έγραφε τα εξής:

Angel of Death-Hanneman-Still Reingning.

Και στα τρία τραγούδια που έκλεισαν το set (South of heaven, Raining Blood, Angel of Death), είπαμε το καλύτερο αντίο στον Jeff Hanneman και ανανεώσαμε τους όρκους αιώνιας αγάπης με τους Slayer.

Ήταν μια βραδιά που θα τη θυμόμαστε για πάντα…

[iframe]<iframe width=”640″ height=”480″ src=”//www.youtube.com/embed/siR4jzPWtUQ” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>[/iframe]