Κασκαντέρ του Roxx είδε την ταινία του Σεφερλή και έζησε για να μας διηγηθεί την ιστορία του

Το Roxx ζήτησε από τον Χρήστο Κασσό να δει την ταινία του Μάρκου Σεφερλή. Περιμέναμε ότι θα γυρίσει έτοιμος να πυροβολήσει κατά ριπάς αλλά παραδόξως ενώ φυσικά δεν του άρεσε καθόλου δεν μας έφερε ένα κείμενο με τίτλο «Παραλίγο να βάλω τέλος στη ζωή μου». Αυτές που ακολουθούν είναι οι σκέψεις του μετά την παρακολούθηση του Χαλβάη 5-0. 

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι είμαι λάτρης του «καμένου» χιούμορ, των κακών λογοπαιγνίων και των άβολων αστείων. Ταινίες όπως το « Freddy Got Fingered», «Top Secret», «Movie 43»,  οι παρωδίες «Hot Shots» είναι μερικές από τις αγαπημένες μου απολαύσεις.

Τον Μάρκο Σεφερλή τον συμπαθώ και έχω γελάσει , με το επιφώνημα «πωωωωω» και το ανάλογο facepalm να ακολουθεί κάθε του αστείο. Για τα προσωπικά μου γούστα το χιούμορ του Σεφερλή είναι πλέον απαράδεκτο καλλιτεχνικά , δίχως ψήγμα έμπνευσης  και μου προκαλεί αυτό το γέλιο του εκνευρισμού αλλά ενοχικά συνεχίζω να παρακολουθώ ότι κάνει χωρίς να με χαλάει.  Επίσης αξίζει ένα τεράστιο respect στον άνθρωπο που έχει κάνει το χειρότερο αστείο από καταβολής χρόνων και καταφέρνει όχι απλά να επιβιώνει, αλλά και να αυξάνει την δημοτικότητά του.

Παραθέτω το αστείο στο οποίο αναφέρομαι.

Ο Σεφερλής ντυμένος Οσάμα Μπιν Λάντεν λέει την εξής φράση : « Βασικά εμένα Οσάμα Λάντεν με λένε. Το Μπιν είναι από το… Μπιν-ελίκι που μου ρίχνουν οι Αμερικάνοι».

Μία σειρά ατυχών γεγονότων με οδήγησε σε ένα από τα τελευταία εισιτήρια μεγάλης αίθουσας πολυκινηματογράφου για την προβολή του «Χαλβάη 5-0». «Γιατί όχι» σκέφτηκα, άλλωστε μπορεί να πρόκειται για κάποιο καλτ διαμάντι. Προφανώς δεν είχα καμία ιδιαίτερη απαίτηση από τον «κινηματογραφικό» Σεφερλή  και άλλωστε ήξερα τι πάω να δω. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημά μου. ΔΕΝ είδα αυτό που ήξερα και περίμενα.

Ξεκινώντας από τον τίτλο της ταινίας και το όνομα του κεντρικού ήρωα , τα «Χαλβάη 5-0» και αστυνόμος Μπέκρας είναι χαζά λογοπαίγνια εικοσαετίας  και δεν έχουν ίχνος έμπνευσης και εξυπνάδας. Το πρόβλημα είναι ότι κατά 99% ο Σεφερλής πρώτα σκέφτηκε αυτή την ηλιθιότητα του τίτλου της ταινίας και μετά έγραψε το σενάριο ώστε να ταιριάζει.

Στην εισαγωγική σκηνή βλέπουμε στο δωμάτιο του αστυνόμου Μπέκρα μία αφίσα του Leslie Nielsen, λογικά ως φόρο τιμής και ξεκάθαρη δήλωση από που άντλησε έμπνευση ο δημιουργός. «Ωραία» σκέφτηκα. Παραταύτα αυτή η αφίσα είναι το μοναδικό πράγμα που έχει σχέση με τις ταινίες του Nielsen.

Η ταινία είναι μία συρραφή κακών gags (πολύ κακών όμως), χωρίς την παραμικρή σύνδεση ώστε να δημιουργείται κάποιου είδους σενάριο. Υπάρχει στην ατμόσφαιρα μία κεντρική ιδέα αλλά η οποιαδήποτε συνοχή απουσιάζει, κυρίως από την εμμονή του Σεφερλή να βάλει οοοόλα τα πολυκαιρισμένα απαράδεκτα αστεία του. Επιπροσθέτως προσπάθησε να αντιγράψει σκηνές από διάφορες ταινίες του Hollywood, αλλά ακόμα και από παλιές του εκπομπές με αποτέλεσμα να εκτεθεί περισσότερο. Ακόμα και μια ή δύο καλές στιγμές (σύνολο 20 δευτερόλεπτα)  που υπήρξαν τις τράβηξε τόσο από τα μαλλιά που κούρασαν αμέσως.

Απουσία σεναρίου, πραγματικά κακό χιούμορ, ατάλαντοι ηθοποιοί, ταλαντούχοι ηθοποιοί που φαίνεται ότι αισθάνονται άβολα, υπερβολικά πολλές σκηνές που κάποιος γλιστράει και πέφτει, απαράδεκτο μοντάζ. Όλα αυτά χωνεύονται εύκολα, ειδικά υπό το πρίσμα του « έ, τι περίμενες να δεις ; Ταραντίνο ;». Αυτό που όμως δύσκολα καταπίνεται είναι η μεγαλομανία που θέλει τον Σεφερλή να βάζει CGI και ειδικά εφέ στην ταινία του.  Εφέ που σου δίνουν την αίσθηση ότι κάποιος πιτσιρικάς πληρώθηκε αδρά για να τα φτιάξει στο λίγο χρόνο που είχε όταν γύριζε από το φροντιστήριο Αγγλικών.

Δεν θέλω να σχολιάσω καθόλου τα ρατσιστικά και σεξιστικά αστεία του -ας πούμε- σεναρίου.  Δεν με βρίσκουν σύμφωνο , αλλά θεωρώ ότι δεν έγιναν κακοπροαίρετα, απλά είναι μία ακόμη δόση γέλιου σε όλους αυτούς που θεωρούν αστείο τον Γιάννη Καπετάνιο (σε ότι έχει κάνει μετά τον Καραβανέα) και γελάνε με το να γλιστράει σε τόνους παγωτό στρατσιατέλα (εδώ η στρατσιατέλα υποδύθηκε κουτσουλιές από αόρατα περιστέρια).

Μου προκάλεσε απορία πως αρκετοί διάσημοι στο χώρο τους, ηθοποιοί και μη, συμμετείχαν στην ταινία. Όσο καλά και να είναι τα χρήματα υπάρχουν και όρια. Έχω την εντύπωση πως εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν  από τον Σεφερλή ο οποίος λογικά είχε πρόσβαση στα πιο σκοτεινά μυστικά τους και τους απείλησε με αποκαλύψεις.

Σε όλη αυτή την αθλιότητα υπάρχουν και μερικά (ελάχιστα) πράγματα να σχολιάσω χωρίς να μου προκαλείται αναγούλα.

Η μουσική στην ταινία έχει κάποιο ενδιαφέρον, όπως και τα κομμάτια του Βουρλιώτη τα οποία για το είδος είναι αξιοπρεπέστατα.  Ο ίδιος ο Βουρλιώτης ερμηνευτικά το προσπαθεί σε ένα κόντρα ρόλο παίζοντας ένα γκέι καλλιτέχνη , αποφεύγοντας όλα τα κλισέ που κάνουν καρικατούρα τέτοιους χαρακτήρες .

Όταν και αν κάποιος δει την ταινία θα καταλάβει αμέσως ένα πράγμα. Ότι ο Γιώργος Αγγελόπουλος (ο Ντάνος του Survivor) είναι κανονικός και καλός ηθοποιός. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που μόλις έγραψα,  αλλά σε αυτό το κακοφτιαγμένο συνονθύλευμα ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα.

Προφανώς δεν έχω κάτι άλλο θετικό να πω.

Κλείνοντας, θεωρώ πως ο κάθε καλλιτέχνης είναι ελεύθερος να δημιουργεί με τα κριτήρια που αυτός θέτει κάθε φορά. Προφανώς ο Σεφερλής καλά έκανε και έφτιαξε μία κινηματογραφική ταινία η οποία πάει υπερβολικά καλά στα ταμεία και γεμίζει αίθουσες. Αυτό σημαίνει ότι η… τέχνη του έχει απήχηση . Αντιστοίχως ο καταναλωτής έχει και αυτός την ελευθερία να επιλέγει τι θα δει, τι θα ακούσει και  που θα επενδύσει τα χρήματά του.

Κρίνοντας από προσωπική εμπειρία πλέον, βλέποντας το «Χαλβάη 5-0» ένιωσα υπερβολικά ηλίθιος, έχασα αρκετές μονάδες IQ και μου δημιουργήθηκε η ανάγκη για σύσταση κάποιας υπηρεσίας που θα αποζημιώνει το κοινό σε  περιπτώσεις που κάποιο καλλιτεχνικό έργο όπως το «Χαλβάη 5-0» οδηγεί σε έντονα ψυχικά τραύματα.