Όταν το Scenes from a Memory με έκανε να κοιτάω σαν χαζος τα ηχεία

Πίσω στο 1999, σε μία εποχή χωρίς Youtube, downloading και γενικά το Internet όπως το ξέρουμε σήμερα, υπήρχε ακόμα το αλισβερίσι του τύπου «δάνεισε μου αυτό το CD να το γράψω, πάρε κι εσύ αυτό που είναι καλό να μου πεις μια γνώμη» και διάφοροι άλλοι τρόποι ώστε να γνωρίσουμε και να αποκτήσουμε μουσική.

Του Χρήστου Κασσού.

Πίσω στο 1999 λοιπόν ο Πέτρος μου δανείζει το CD «Metropolis pt2. Scenes from a Memory» από κάποια μπάντα ονόματι Dream Theater. Κάποιες ώρες αργότερα το δισκάκι βρήκε το δρόμο του προς το CD player σαν ηχητικό backround ώστε να επιδοθώ σε ατελείωτο gaming στο Playstation.

Έξι περίπου λεπτά αργότερα, πατάω pause στο παιχνίδι και κοιτάζω σαν χαζός τα ηχεία. Εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι ο δίσκος αυτός δεν είναι απλά γεμάτος καλή μουσική και η μπάντα αυτή δεν είναι απλά μια καλή μπάντα. Με την πρώτη κιόλας ακρόαση ήξερα ότι μόλις είχα ακούσει ένα αριστούργημα που θα αφήσει εποχή από ένα συγκρότημα που πραγματικά ήταν κορυφαίο.

Η τύχη τα έφερε έτσι που είδαμε τους Dream Theater ζωντανά στο Rockwave και μάλιστα ως headliners λόγω της ακύρωση τότε των Maiden εξαιτίας του τραυματισμού του Gers, να παίζουν ολόκληρο τον δίσκο ζωντανά.

Το παρόν κείμενο δεν είναι απλά βιωματικό, αλλά έχει σκοπό να καταλήξει κάπου. Υπομονή.

Όσο περνούσαν τα χρόνια και η δισκογραφία των Dream Theater εμπλουτίζονταν, άρχισα να απομακρύνομαι από αυτούς. Ο λόγος ήταν ότι ναι μεν το καθένα από τα μέλη ήταν ίσως κορυφαίο στο όργανό του (ναι, οκ, κάντε το αστειάκι που όλοι σκεφτήκαμε) αλλά ο τρόπος που συνθέτουν ή παρουσιάζουν live τα κομμάτια τους μου έβγαζε μία έντονη αίσθηση ότι προσπαθούν να αποδείξουν μέχρι τελικής πτώσης ότι είναι οι καλύτεροι.

Θεωρούσα υπερβολή τα τόσα πολλά σόλο, τα τόσα διαφορετικά μουσικά μέρη και ότι δεν αρκούσε κάτι να είναι απλά όμορφο, αλλά έπρεπε να είναι και δύσκολο, πολύπλοκο και αψεγάδιαστο. Ένιωθα ότι πριν ακούσω Dream Theater έπρεπε να σπουδάσω πρώτα κάποιες δεκαετίες μουσική και ύστερα να τολμήσω να τους δω live ή να ακούσω κάποιο δίσκο.

Προφανώς αυτή ήταν η δική μου αίσθηση, δεν ξέρω πως σκεφτόταν ή σκέφτεται η μπάντα και δεν φυσικά δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο γίνεται επιτηδευμένα ή απλά το γουστάρουν.

Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι η επέτειος του ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου «Live scenes from New York». Αν θυμάστε είχε κυκλοφορήσει την ημέρα του συμβάντος στους Δίδυμους Πύργους με το εξώφυλλο να απεικονίζει τα δύο κτίρια να φλέγονται , πράγμα που έκανε επιτακτική την ανάγκη για απόσυρση του δίσκου και αλλαγή στο εξώφυλλο.

Τέλος πάντων, με αφορμή λοιπόν αυτή την επέτειο έβαλα να δω την σύντομη, μαγνητοσκοπημένη εκδοχή και απορροφήθηκα πλήρως. Το ένα έφερε το άλλο και πέρασε όλη η δισκογραφία των Dream Theater πάλι από τα ηχεία μου.

Οι ώρες μουσικής είναι πολλές και για κάποιον που δεν είναι μυημένος είναι μία δύσκολη διαδικασία το να εξερευνήσει τη μπάντα σε όλο της το εύρος. Ακούγοντας λοιπόν ξανά δίσκους όπως το Images & Words, το Train of Thought αλλά και τα πιο πρόσφατα Α Dramatic Turn of Events και The Astonishing το μικρόβιο ξαναέκανε την εμφάνιση του. Οι Dream Theater είναι ίσως το πιο άρτιο συγκρότημα που έχει εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη. Βγάζουν έντονα το ότι έχουν κάνει ατέλειωτες ώρες πρόβας, έχουν δουλέψει πολύ για κάθε νότα της μουσικής τους, δεν έχουν κάνει ούτε σε μισό τραγούδι έκπτωση στην ποιότητα.

Φυσικά εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι χρειάζεται να έχει κάποιος ένα μουσικό υπόβαθρο για να καταλάβει πλήρως το έργο τους, αλλά και αυτό να μην συμβαίνει το συγκρότημα παραδίδει δωρεάν μαθήματα στον καθένα είτε είναι μουσικός, είτε όχι… Σε κάποιους φυσικά αυτό αρέσει, σε άλλους όχι.

Θα το συμπυκνώσω σε δύο φράσεις που άκουσα πρόσφατα σε μία κουβέντα που αφορούσε τους Dream Theater. «Όταν τους ακούω καταλαβαίνω ότι κάτι μεγαλειώδες συντελείται, αλλά ρε πούστη μου μετά από δέκα λεπτά θέλω διάλειμμα για να χωνέψω ότι άκουσα. Ε, το βαριέμαι αυτό το πράγμα»

Εκεί που θέλω να καταλήξω από την αρχή είναι ότι έτσι είναι κάθε μορφή τέχνης. Κάποια πράγματα σου αρέσουν, μετά από κάποιο διάστημα δεν σε ικανοποιούν, αλλά ανακαλύπτεις άλλα που ενδεχομένως σου είχαν ξεφύγει και πάει λέγοντας. Όσο περνάει ο καιρός αλλάζουν οι απόψεις, τα γούστα και οι ανάγκες. Ένα πράγμα δεν αλλάζει …ότι η μέρα κυκλοφορίας του Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory είναι ένα ορόσημο για την μουσική.