Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;

Αποφάσισα να ομορφύνω λίγο το γραφείο. Μερικά απλά λουλούδια δεν θα έδιναν όμως αυτή την ανάσα ζωής που ήθελα να φέρω στο χώρο. Έτσι η λύση ήταν μία. Ανάμεσα στους υπολογιστές έβαλα από μία γυάλα. Μέσα στην κάθε γυάλα έβαλα από ένα χρυσόψαρο.

Η συνύπαρξη συνάδελφων και χρυσόψαρων ήταν αρμονική για αρκετή ώρα και ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα της προσπάθειας μου επέστρεψα στο γωνιακό γραφείο μου. Τότε ήταν που όλα στράβωσαν. Μια μυστήρια φιγούρα πέρασε την πόρτα και μπήκε στο γραφείο. Δεν τον είχαμε ξαναδεί. Τουλάχιστον από κοντά. Ο Μπάμπης Στόκας πήρε μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του και γύρισε το βλέμμα του προς το ταβάνι.

«Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;» είπε με μπάσα και κατά βάθος μελαγχολική φωνή. Χωρίς να περιμένει καν την απάντηση μας γύρισε την πλάτη και έφυγε. Δεν θα τον βλέπαμε ποτέ ξανά.

«Ρε παιδιά, τι ήθελε ο Πλιάτσικας;» είπε ο νεαρός συνάδελφος.

 ΤΕΛΟΣ (ΑΛΗΘΕΙΑ)